Słowa Jana Pawła II wypowiedziane podczas jego pielgrzymki
w 1979 roku w Warszawie oraz w Krakowie mają wielkie historyczne znaczenie, do
którego nawiązywał Papież wielokrotnie. Dzisiaj Anioł Stróż Polski po
(„chrystusowych”) 33 latach je przypomina.
W Warszawie na Placu Zwycięstwa Jan Paweł II wzywał Ducha
Świętego, aby odnowił oblicze tej ziemi. Na Błoniach Krakowskich powiedział:” Pragnę
wam dziś przekazać tego Ducha, ogarniając sercem z najgłębszą pokorą to wielkie
"bierzmowanie dziejów", które przeżywacie. Więc mówię za Chrystusem
samym: "Weźmijcie Ducha Świętego!" (J 20,22).
Podczas IV Pielgrzymki do Polski Jan Paweł II
przypomniał to wydarzenie: „Niech zstąpi Duch Twój!... I odnowi oblicze ziemi.
Tej Ziemi!” Tak modliłem się podczas pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny na placu
Zwycięstwa w Warszawie (2 VI 1979 r.). Dziś powtarzam to wołanie u początku
nowego okresu dziejów Polski: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi ziemię”. Niech
odnowi! Bardzo potrzebuje odnowy ta ziemia: odnowy w mocy Ducha Prawdy, albowiem
„Duch [sam] przychodzi z pomocą naszej słabości” (Rz 8, 26).
Koszalin, 1 czerwca 1991 Przemówienie powitalne na
lotnisku w Zegrzu Pomorskim
Po 12 latach Jan Paweł II
powtarza zawołanie, które wypowiedział na Placu Zwycięstwa w Warszawie. Nie
powtórzył go przypadkowo, ponieważ widział, że pierwsze, chociaż dodało
ogromnej otuchy Polakom, w jakiś sposób pozwoliło na przekształcenia społeczne,
to jednak nie sprawiło całkowitej odnowy duchowej narodu. Nadal pozostało
myślenie homo sovieticus. Czy zatem dokonało się „bierzmowanie narodu”? Jan
Paweł II po 12 latach stwierdza: „Niech odnowi! Bardzo potrzebuje odnowy ta
ziemia: odnowy w mocy Ducha Prawdy…”
Papież zdawał sobie sprawę, że odnowa duchowa narodu
jeszcze nie nastąpiła według zamiaru i Woli Bożej. „Niech odnowi!.”
Jak zatem należy rozumieć słowa Jana Pawła II o
„bierzmowaniu dziejów” w odniesieniu do Anioła Stróża Polski. Komentarze w
internecie mogą być różne, ale nie chcę
się nimi zajmować.
Przed tysiącem lat Polska przyjęła chrzest,
dzięki któremu – mówił JPII na Błoniach – „my, Polacy, z których każdy rodzi
się jako człowiek «z ciała i krwi» (por. J 3,6) swoich rodziców, [zostaliśmy]
poczęci i narodzeni z Ducha Świętego (por. J 3,5)”. Po tysiącu lat wezwał Ducha
Świętego, aby zstąpił na nas kolejny raz i w sakramencie bierzmowania umocnił
naszą wiarę. „Pozwólcie przeto – ciągnął – że tak jak zawsze przy bierzmowaniu
biskup, i ja dzisiaj dokonam apostolskiego włożenia rąk na wszystkich tu
zgromadzonych, na wszystkich moich rodaków. W tym włożeniu rąk wyraża się
przyjęcie i przekazanie Ducha Świętego, którego apostołowie otrzymali od samego
Chrystusa, kiedy po zmartwychwstaniu przyszedł do
nich «drzwiami zamkniętymi» (por. J 20,19) i
rzekł: «Weźmijcie Ducha Świętego» (J 20,22). Tego Ducha, Ducha zbawienia,
odkupienia, nawrócenia i świętości, Ducha prawdy, Ducha miłości i Ducha męstwa
– odziedziczonego jako moc po apostołach – przekazywały biskupie dłonie całym
pokoleniom na ziemi polskiej”
Czas narodu, który rozpina się między 966 a
1979 stał się czasem świętym, częścią
historii zbawienia. Papież dokonał jakby przesunięcia istoty sakramentu z
jednostki na wspólnotę. Pozwolę sobie na kilka moich prywatnych przemyśleń po
przeanalizowaniu tekstu homilii z Błoń Krakowskich.
Jan Paweł II ograniczył się do biskupiej modlitwy
o wylanie Ducha i nie przeszedł do istotnego obrzędu sakramentu, to znaczy
namaszczenia. Wezwał Ducha Świętego, ale nie nadał nam Jego pieczęci. Nie mógł
tego zrobić. Nie sposób przecież namaścić cały naród. Rytuał bierzmowania
pozostał więc z konieczności niedomknięty.
Papież zaś dokonał świadomie powtórnego
bierzmowania Polaków, gdyż pierwsze bierzmowanie narodu miało miejsce razem z
męczeństwem świętego Stanisława. „Tak jak dojrzałym chrześcijaninem staje się człowiek
ochrzczony przez przyjęcie sakramentu bierzmowania, tak też Opatrzność Boża dała
naszemu narodowi w odpowiednim czasie po chrzcie historyczny moment bierzmowania. Św. Stanisław, którego od epoki chrztu dzieli
prawie całe stulecie, symbolizuje ten moment w szczególny sposób przez to, że dał świadectwo
Chrystusowi, przelewając krew”. Dokonując bierzmowania po raz drugi, papież sugeruje, że
sakrament przeniesiony na plan dziejów domaga się nieustannego dopełnienia.
Inaczej niż człowieka, narodu nie można bierzmować jeden raz – należy go
bierzmować nieustannie. Na tym jednak Jan Paweł II nie kończy. Aby przyjąć sakrament, trzeba spełnić szereg
ściśle określonych warunków. Czy w tamtej
pamiętnej chwili Polacy byli na bierzmowanie
należycie przygotowani? Bierzmowanie jest przeznaczone jedynie dla „wtajemniczonych”.
Wtajemniczeniem jest zaś chrzest. Czy wszyscy taki chrzest przeszli? Jak w
takim razie rozumieć gest papieża? Może należy porównać go z rozgrzeszeniem, jakiego udziela kapłan w
stanie wyższej konieczności, to znaczy in articulo mortis?
Papieskie bierzmowanie odbywało się przecież w obliczu odczuwalnego przez wszystkich śmiertelnego zagrożenia. W
takiej sytuacji nie wymaga się od przyjmującego sakrament pełnej świadomości – sakrament mogą
przyjąć nawet dzieci. Karol Wojtyła mógł dokonać takiej konceptualnej
rewolucji, gdyż podobne wątki obecne były wcześniej w polskiej myśli czasów
romantyzmu, gdzie pojawiały się koncepcje „sakramentu narodu”, a nawet
„Sakramentu-Narodowego”. Bliski papieżowi Cyprian Kamil Norwid patrzył na
historię narodu polskiego przez pryzmat narodowego chrztu, Eucharystii,
kapłaństwa i małżeństwa. Podobną perspektywę reprezentował Piotr Semenenko,
jeden ze zmartwychswtańców. Według niego, sakramenty miały wpisywać Polaków w
dzieje zbawienia: czynić ich dzieckiem Boga (chrzest), udzielać darów rady,
siły i dzielności (bierzmowanie), a także umożliwiać spełnienie posłannictwa na
ziemi (kapłaństwo).
Nie mam w zwyczaju powoływać
się na orędzia, ani przekazy, ponieważ nie są one obowiązkiem wiary, lecz zaintrygowały
mnie słowa Anioła Stróża. Skoro Papież dokonał bierzmowania, to dlaczego Anioł
powraca do tego wydarzenia w czasie przyszłym.
Nie ma pośród nas już Jana Pawła II fizycznie, który mógłby dalej
prowadzić naród – z pewnością jest wielkim orędownikiem w niebie, lecz żaden
papież, biskup nie dokona tego, co uczynił dla nas i dla naszego narodu
błogosławiony Jan Paweł II podczas czerwcowych dni 1979. Czas Solidarności był
„szumem wiatru” i wylaniem Ducha, polskimi Zielonymi Świątkami, czasem
„rozluźnienia języków”. I co dalej?
Anioł przypomina o jedności, która powinna umacniać
wewnętrznie Kościół, czyli cały Lud Boży. Nam, Polakom-Katolikom, trzeba na
nowo przypomnieć o tożsamości i jedności z Kościołem hierarchicznym. Wspólne
wyznanie wiary, jest aktem – w dzisiejszym tak trudnym czasie – odwagi, gdzie
trzeba stanowczo stanąć w obronie krzyża, życia poczętego jak również w obronie
rodziny. Tutaj trzeba mówić jednym głosem. Nie dzielić na „Kościół toruński i
krakowski”; zło nazywać złem, satanistów satanistami itp.
„Czy uważacie, że jesteście w pełni wolni?”. Anioł dokonuje
porównawczej syntezy: z wolności uczyniliśmy swawolę. Anioł mówi o kolejnym
dziejowym bierzmowaniu.
12.07.2012
Bierzmowanie dziejowe, które, jako następstwo przyjęcia Chrztu, jest wypełnieniem
i przedłużeniem tajemnicy Pięćdziesiątnicy, jest dla was wszystkich znakiem
wypełnienia proroctwa błogosławionego syna tego narodu, który prosił Ducha
Świętego, aby zstąpił i odnowił oblicze tej ziemi. Owocem tego bierzmowania dziejowego będzie odnowa
narodu, przygotowanie i umocnienie do wypełnienia misji wobec innych narodów.
Nie opuszczajcie krzyża, gdyż pod jego zwycięskim znakiem będziecie mogli
wskazać innym narodom drogę prawdziwego zwycięstwa nad złem. Krzyż jest znakiem
miłości do Boga i tej miłości powinniście pozostać wierni. Modlitwa różańcowa
wiąże się dla was z ciągłym nawracaniem się. Bierzmowanie dziejowe waszego narodu zobowiązuje was, abyście byli silni
mocą wiary i mocą tradycji. Dzisiaj tej mocy wam szczególnie potrzeba,
dlatego Maryja zaprasza was do Jej Matczynego Serca, do Jej sanktuariów w
waszej ojczyźnie, abyście przez Jej Serce i przez Jej ręce otrzymali Ducha
męstwa i prawdy, Ducha nawrócenia i świadectwa, które jest waszym dziedzictwem
otrzymanym przez pokolenia.
12.10.2012.
Chrzest włączył was w Mistyczne
Ciało Chrystusa, a teraz nadchodzi czas duchowego bierzmowania, abyście zostali
umocnieni Duchem Świętym. Bierzmowanie dziejów znaczy was na rycerzy Chrystusa
oraz umacnia w walce na rzecz zdobywania Jego Królestwa. To wydarzenie jest
odświeżającym powiewem Ducha Świętego, ma ono obudzić sumienie całego narodu na
wszystkich płaszczyznach jego życia. Dar Pięćdziesiątnicy, o
którym prorokował błogosławiony syn tej ziemi, to zdecydowana
postawa w obronie Chrystusa i Jego Kościoła, to przebudzenie, które prowadzi do
światła wolności. Im bardziej wy sami, drodzy Polacy, pozwolicie, aby ten dar
was przemieniał i kształtował, tym szybciej będziecie potrafili pokonać waszych wrogów i przemieniać oblicze tej
ziemi, współpracując z łaską Bożą.
12.12.2012
Trwajcie z Maryją w Wieczerniku Jej Niepokalanego Serca – wynagradzajcie
za znieważony i zlekceważony krzyż oraz za zaplanowany publiczny wyraz
nienawiści do waszej Królowej – Maryi.
Jak widzicie,
duchowe bierzmowanie Narodu wymaga wiele odwagi wobec przeciwności. Kiedy
jednak nadejdzie czas, gdy Duch Święty zstąpi i prawdziwie odnowi oblicze tej
ziemi, ujrzycie blask prawdy i sprawiedliwości. Maryja – pierwszy świadek tego
dziejowego bierzmowania – wraz ze wszystkimi Świętymi i błogosławionymi
Patronami ukaże wam Oblicze Syna, a krzyż zajaśnieje blaskiem prawdy.
Pamiętajcie jednak, że musicie wytrwać na kolanach i adorować krzyż,
który jest nie tylko znakiem zbawienia, lecz także miłości oraz zwycięstwa.
Skoro mamy się udać do Wieczernika Niepokalanego Serca
Maryi i tam przygotowywać się na Nową Pięćdziesiątnicę, to słowa Anioła należy
odczytać w porządku mariologicznym i Jej posłannictwa. Maryja, jest Tym
Wieczernikiem i gdy wypełnimy to wszystko, o co prosi Jej Syn z pewnością nasze
naczynia napełnią się Duchem Świętym. Polska z pewnością ma udział w Nowej
Pięćdziesiątnicy.
PS Gdyby literalnie przyjąć „bierzmowanie narodu”, jak to
sugerują niektóre komentarze, to czy walka o intronizację miałaby tak zaciekły
charakter.
