Mówiąc o królestwie Bożym na
ziemi podkreślamy, że jego założycielem, budowniczym i życiodajną mocą jest
Chrystus Król. Jego godność królewską zapowiedział już archanioł Gabriel,
zwiastujący Maryi Jego narodzenie: Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida.
Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca (Łk
1,32-33). Ewangelie ukazują Jego królewską moc. Jego słuchacze dostrzegali w
Nim kogoś, kto przewyższa wszystko, co ziemskie i znane im z doświadczenia
życiowego. Mówili między sobą: Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą (Mk
1,27). Cóż to za słowo, że z władzą i mocą rozkazuje nawet duchom
nieczystym, i wychodzą (Łk 4,36). Chorzy starali się Go dotknąć, ponieważ moc
wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich (Łk 6,19). Mocy tej udzielał
także swoim Apostołom. Cuda więc świadczyły o Jego królewskiej władzy.
Chrystus stopniowo odsłaniał
słuchaczom wielkość swej godności, licząc się jako dobry pedagog z
możliwościami przyjęcia przez nich tak zaskakującej i zdumiewającej prawdy. On
to był owym zapowiadanym od wieków i z utęsknieniem oczekiwanym Mesjaszem.
Hebrajskie słowo masziah oznacza pomazańca. W dziejach Izraela
namaszczano zawsze królów, rzadziej kapłanów. W języku greckim termin ten
tłumaczono jako Christos.
Stał się on potem drugim własnym imieniem
Jezusa. Jezus Chrystus znaczy Jezus Pomazaniec, czyli Król.
Źródło: Abp
Bolesław Pylak „Modlitwa Pańska Ojcze nasz jako synteza chrześcijańskiej
duchowości”, Norbertinum Lublin 2009, s.115.
